Brecht has four more days without class and I am switching jobs. The Calanques flirt. We succumb.. But to cookiemonster 488kg of useful carbon by plane (combusting fossils straight where they should be the least).. or 510kg by car? Nomnomnom? Not if the TGV brings us south in a matter of hours 'only' spilling 16kg of carbon (this would also include the emissions caused by its unfortunate infrastructure).

 

Columbus from Genoa tried to sail to India around the flat world map. Today we try to reach multipitch heavens: blitz, cheap and (at least for westerners) low-impact. Our parching economic system doesn't permit to take time to really do anything properly.... (WI-U-WI-U-..dwelling alert...).

I pack Denis' topos and prepare. Webpages praise the national park high in the internet sky with deafening hymns... September or october? Perfect for walking.. You.. Are... Welcome.. Yeah, you! Give up yourself unto the moment, the time is now! Would be a shame not to. Shucks! Calanques, you! You Calanques! Calanques everywhere, Calanques tu le manques! Calanquescalanquescalanques!

Ok then.

Catch from Google Images' dragnet.

Cassis

Tuesday, early eve. We pitch our tent and turn our back to camping Cigales, onwards, downhill, to eventually reach Cassis and march through the village. No one has to tell us whereto. The glimmering shows. La mer. Qu'on voit danser.

Locals eagerly sell walking maps for the national park (it's sadly only 1 of 10 across all French territories). The sky is clear blue and the sea glisters. In the distance we already see rockformations getting more and more whimsically shaped. Sweaty and impatiently we squeeze the walking maps tight. Our arms tingle. To the park!

Columbus bumped into the Caribbeans. Brecht and me hit a wide black banner on the fences of the park that had called for us. Three Italian climbers in front of us drop their shoulders, their stride broken. The promise of a bright new world shatters beneath a clear blue sky. ACCES INTERDIT. Google? Internet fora? Swindlers selling maps?

Another one from Google Images.

How? – I don't know – but I find a French government webpage, the adress mostly consisting of numbers and symbols. Probably it was easier to find and hire a serial killer on the dark web. Anyway we learn the evil-doers (since already weeks) are drought, the mistral wind whipping madly around and (a) bloody arsonist(s). Outside the park's fringes we climb at Port-Miou. Tomorrow a rental car can bring us to Chateauvert (1h10') or Buoux (1h25'), so long for the blitz climbing trip by fair means.

First evening. French government map shows BLACK ALERT in the National Park of Calanques (22).

 

Crag map.

Castelvieil

Earlier than the morning sun we are ready to get a car. But a hasty online double-check reveals a miracle. After weeks of blackness a new status flashes online. It's red. Meanwhile the gendarmerie holds an arsonist by the scruff of his/her neck. We run the streets downhill and pass the rich people's neighbourhood. Destination rock!

Mini rock beaches pass. We infiltrate deeper under and through the garrigue bush, up, following an obscure trail. The last tourists disappear catching last glimpses of how Brecht and me rambo up a slope with a rope tight 'round each shoulder.

I solo up over the Trou du Canon. It's a bit crazy, and so must be the right audience for the routes we are heading to. WHOOOOOSSHH.. I gasp for breath.. uppercut of a 140-meter drop.. then a lion king rock.. followed by a dark overgrown crevice. We crawl up from the shades. By naturally formed stairs we wind up into the light on top. On the seldom trodden Castelvieil the sun burns merciless.

Brecht and me come to the abseil sans retour.

At the foot of the rocks you can see the Calanques: overhanging rock undercut by the waves.

A series of abseils brings all the way down to the splashing start. Only one multipitch can get us out of here: Rêve de Pierre. So we better get started. Amidst the crashing waves we hear a touristboat. By the time the sun comes around the corner I'm several pitches up and hear a megaphone. From a river cruiser, unworthy of the sea, colorful tourists and too big cameras point up. I look around if there is anything I should see but I learn – strangely flattered – that it's just me. By the late afternoon already, Brecht and me heave ourselves over the edge on top, for the first time sure we can make it back out of here.

Abseil and scramble back to the valley.

The hike back to the inhabited world slips our mind. Brecht and me are lured by an endless pinnacle near En Vau's beach. Soon, from the first pitch of a technical variant of Sirène Liautard, I notice that the rock beach that was brooding just moments ago, is completely abandoned. The appropriate time to head back to Cassis might be long past. But not for us as the pitches still reach more than hundred meter up to the top.

Five pitches later Brecht joins the pointy summit with the sun just really really leaving, not even lighting lone planes high in the stratosky. With the headlamp I head down into the first of two 50m abseils. Disoriented I pass a labyrinth of gravely intimidating overhangs and come upon a split. I have no chance to come back on my choice, picking a side of a giant overhang block I plunge down only seeing the bright lit wall in front of me, intense shadows, surrounded by spellful darkness. Again another one. Then a little king swing. The pinnacle divides into multiple pinnacles. I pass daunting walls, none I recognize in the headlamp's light. Nevertheless I nicely land at the next abseilring with barely one meter of rope left.

The ridge opposing our Sirene line, showing the silhouette of the approach to Rêve de Pierre. Left of the window le Trou du Canon guards the Castelvieil range.

The next 50m-abseil brings the ground back to us. We walk back to the village and camping. For real now. Through the branches of Allepo pines we see the moon light up the steep walls of our valley. On the sea cliffs earlier today we could barely hear anything else than the whipping wind and crashing waves, but now the whisper of a nightingale echoes clearly into the light of the dark black night.

Return hour: half past ten. Within a jiffy climbers are on our tent spot. Out of the blue we are the moderators of a climbers' café and library. Besides, the camping is mostly taken over by couples among whom also a few Belgians.

 

 

 

 

 

Cap Canaille

Na tevergeefse zoektocht naar het Kariboe-filiaal in Cassis, trokken we naar de kust aan de andere kant van de baai.. Cap Canaille. De okerkleurige rotsen staken als een apart gebergte uit de zee in de verte.
Ze geleken in niks op de parelwitte Calanques. Het was droog, we wandelden hoog, de zon scheen op een brandtoren die schitterde. Opeens kwamen we aan een 'Lion King'-rots over de zee, met parking, veel mensen en bijna evenveel selfiestokken.

We vertrokken in onze rappels en al snel niemand meer in de verste verte. Dwars uitstekende pinnen en brokken zoefden voorbij. Wat zijn wij begonnen? Lage wolken bedekten alles tot de horizon om later als galloperende paarden op ons af te stijgeren. Op Ouvreur de bouse (koeievlaairouteopener) startten we in Bourreur de rousse (roodharigenstamper). Ook op de wand: Tireur de mousse (soort professeur Bras de Beurre) en Une porcelaine dans un magasin d'éléphants. Uh, boven! 't Was nog goed licht. Een salvo flitsen trok over het safarievoer dat we waren, dus we namen wat foto's terug van die bende toeristen.

Les van de dag: als ge uw rugzak in de struiken verstopt om af te dalen, en er steken sappige amandel-koffiekoeken in, dan eet ge mieren als ge bovenkomt. Ingenesteld in het kruim waren ze een beetje zoals wij in de multipitch vol brokken en gaten. Andere mieren zaten gezellig alleen of met twee onder een amandelschilfer. Ik leerde al snel dat dat elke amandelschilfer was. Maar ge had de koek moeten zien en de miertjes kriebelden niet in de mond.

In de verte piepte boven het wolkendek een onbewoond eiland uit. Lang geleden was het een wachtpost van de Romeinen.. en terecht want sakkerdepitjes Saracenen. Antoine de Saint-Exupéry (Le Petit Prince) stortte hier met zijn Lockheed P-38 Lightning neer, een maand na D-Day, om nooit meer te zijn gezien of gehoord.

Recent ontdekten duikers dat de geschiedenis veel eerder teruggaat. Met grotere ijskappen, lagere zeespiegels, lag een 100 meter lange onderwatergang hier droog om recht naar een immense grot te leiden.

Af en toe in 8.000 jaar hebben sommige van onze voormoederen grotschilderingen achtergelaten in de Grotte Cosquer, die wellicht nog anders heette zo 25.000BC-17.000BC, zo 50.000 jaar na de vermoedelijke quasi uitroeiing van de mens na de uitbarsting van de Toba 20.000 kilometer verder, waarop de pakweg 5.000 overlevenden – ons voorouders samen met later uitgestorvenen – relatief snel op andere plaatsen in de wereld zijn geraakt, maar het was toch nog 10.000 jaar voordat onze voorouders stillekes aan, bepaalde van hun gebruiken met planten echt efficiënt gingen aanpakken met zaad, veredeling en bodembewerking.. landbouw.. Neolithicum! Maar toen was het niet meer zo koud en was de zeespiegel intussen hoger, de grot onderwater, en de 300-meter hoge wand van Devenson wellicht een eerste pitchke kwijt :(. Voor een relevant klimverslagje over de Calanques, kan ik u nog altijd doorverwijzen naar Wim.

 

La Candelle

Multipitch: Armata calanca, occitaans voor 'fort Calanques'.

Lengte: 365m. Een meter voor elke dag in het jaar.

Terug: Half twaalf..

Hoe kwam dat nu weer? We weten 't niet. Trust me, I’m a luakker. Eerst moesten we 12 ruige kilometers stappen tot de top van La Candelle (425m boven de zee) en dan via de kust haar zuidelijke sokkel bereiken, met naast ons afgrond en azuurblauwe zee en af en toe een blok er in met een boomke erop. We zochten met z'n tweeën een half uur naar de start van de route op onberekenbare hellingen.

De ene 6a(+) volgde na de andere. Continue. Delicaat. Lang. Paskes die ik nooit gedaan had. Regletten die ik had willen inkaderen. Vaak maar 1 verstopte oplossing. Dit was met niks anders te vergelijken van wat we hier in de Calanques gedaan hadden tot nu toe. We dachten gewoon eens een van de hoogste multipitchkes te proberen. Aanrader.

11 lengtes. En het had al heel de dag licht gedruppeld, maar nooit dat regen het klimmen beïnvloedde. Op het einde pakten we iets evidentere routes, om voor de regen boven te zijn, en voor het donker uit het rotswandenlabyrinth te geraken. Helemaal bovenin, nog 40 luttele meters van de top, volgde een 5b-gleuf tussen twee torens, met 1 haak mooi in het midden van deze donkere flipperkast. In de topo had “equipée en esprit” gestaan en het had goed geklonken. Het was het niet. In het boek ‘Escalade plaisir: Alpes du Sud, Provence' op Google Books vond ik de route, nu ja, ik vond twee streepkes van de rots waarbij eigenlijk beneden stond: “NON!”.

De lage zon scheen onder een uitgestrekt wolkenschild door, rakelings over de zee waar we ver op uit keken, met blauwige misten die erover hingen. Ik had dit nooit eerder gezien, ni op Google Afbeeldingen, ni in een disneyfilm. De Lion King had er wel mee kunnen beginnen. Warmgele gloed werd rood waar ze de zuidwestgerichte rots raakte. In de verte kregen diep azuurblauwe nevels net boven de zee iets paarsachtig. Terwijl glansde het land in gans andere willekeurige kleuren.

Toen viel de avond. We probeerden stijgend uit een claustrofobische kloof te geraken, in een brousse van planten, kiezels en rotsen. De kloof werd steeds nauwer.. De trappen hoger, met minder bakken. Na lang geklauter werd het te gevaarlijk en keken we achter ons, onder ons, neer op wat we de ganse tijd doorgekropen waren, de jungle van boomkes, struiken, klimplanten, kruiden.

South coast in the evening, by Paul Klee.

Het was een moeilijke uitwandel en het heeft wat kleerscheuren gekost voor we op een bewandelbaar pad konden aansluiten. We waren die dag 10-20 kilometer het natuurgebied ingedrongen en zagen nu de lichten van Marseille (*) in de verte. Ik besefte dat we deze vaak druilerige dag exact 0 mensen hadden gezien in de wijde omtrek van kilometers. Niemand zou dit gepland hebben. Wij eigenlijk ook niet. We trailliepen terug naar de camping, door een flashflood. We sprongen van steen naar steen, in een nacht die ergens toch nog niet op de nacht leek, met nog lichtgevende mist over de zee. Microscopisch klein brandde in de donkerblauwe nevel het gele licht van een riviercruiseschipje en een vissersboot.

Dicht bij het dorp kregen we een korte lift door het nationaal park, van een bejaarde vrouw die in het midden van het bos reed met twee bejaarde mannen. Ze kenden elkaar precies allemaal al lang. Veel later, iets voor middernacht, stonden we op de camping en wat stond daar? Een grote fles plaatselijk La Cagole bier, van een koppel Zwitsere klimmers.

En Vau

Yosemite climber Mike Graham at En Vau, 1976

De laatste dag wandelden we naar En Vau waar we konden sportklimmen. Verwacht: heel gladde routes die gewoon waren behaakt om hun ligging bij het populair rotsstrand. Gekregen: deftige luchtbehaakte routes, niet zo glad, en de moeite. En veel supporters. Ik sprong in het maximumsterrenwater (volgens de Franse controleoverheid). Ook een doorschijnende roze kwalfamilie moet dat gevonden hebben. De dag liep op een einde, we ontmoetten nog Vlaamse studentes en ik moest meermaals concluderen dat Morgiou toch te ver nog is om werk te maken van een grot met een azuurblauw gloeiende bodem en om er terug uit te klimmen 4 lengtes Prends moi sec au-dessus du lagon bleu.

Marseille

In de nacht in Marseille ontmoetten we tegen het station nog een Roma-dakloze, Chobba, die maar al te graag de warmte van zijn gasvuurtje deelde en zijn weinige eten, zoals hij dat gedaan had als kind in Hongarije waar hij ooit is gevlucht.. Glunderende ogen, weinig tanden, beetje gevochten vroeger zei hij.. Thai-boks, gevangenis. Maar iets had hem vredevol gemaakt precies. Misschien de splinternieuwe mountainbike, de dikke alpiene jas, de felrood glanzende rugzak, de meest professionele Fingershoes aan zijn voeten, en vele nog verpakte outdoorwinkelgadgets.

Later hadden we onze trein.. Zes uur vlammen.. Zo dit verslag hier. We flitsten oneerbiedig snel door la douce France, door de Lubéron en heel de Provence, Rhône-Alpes, het vroeger koninkrijk van Bourgondië, Île-de-France, onder Parijs, Picardië en België. Dan stralend weer. Maar het seizoen verandert.

 

Note:

(*) Dat is het equivalent van elk een stuk kalfsvlees eten. Bovendien misbruikt de TGV geen medezoogdieren en verkwist de TGV geen duizenden liters zoet water.